نفیس

«فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا فی‏ دارِهِمْ جاثِمینَ (عنکبوت/۳۷) (ولى) آنها او را تكذیب كردند، و به این سبب زلزله آنان را فراگرفت، و بامدادان در خانه‏هاى خود به رو در افتاده و مرده بودند!»

یکی از اموری که غالباً بسیار از انسانها را غرق در خود کرده، بحث فراموشی یاد مرگ و معاد، و به تاخیر انداختن توبه است،ما انسانها به بهانه ی این که هنوز وقت داریم، توبه از گناه و یاد مرگ و معاد رابه تاخیر می اندازیم، و این غفلت تا به جایی انسان را فرا می گیرد که قبل از این که توبه کند و برگردد،در دام مرگ گرفتار می شود، لذا خداوند متعال انسان را از این مطلب آگاه می کند که اگر مرگ انسان فرا برسد لحظه ای به انسان محلت داده نمی شود.«...فَإِذا جاءَ أَجَلُهُمْ لا یَسْتَأْخِرُونَ ساعَةً وَ لا یَسْتَقْدِمُونَ [نحل /۶۱] ا...و چون اجلشان فرارسد، یك ساعت پس و پیش نشوند.»

برای هر چیزی نشانه ای است. دانستن نشانه ها به آدمی کمک می کند تا تحلیل درستی از وضعیت خود و دیگران نسبت به امور داشته باشد. در امور باطنی و غیبی، نشانه ها اهمیت بیشتری پیدا می کند؛ چرا شاید بتوان گفت که نشانه ها تنها راه شناخت امر باطنی و غیبی است. یکی از مهمترین امور در زندگی یک مومن، آگاهی از میزان انس با خداست؛ زیرا هر چه انسان با خدا انس بیشتری داشته باشد، در مسیر کمالی گام های بلندتری برداشته است.

در احادیث ائمه معصومین(ع) روایات بسیاری پیرامون فضیلت دهه اول ذی‌الحجه و ثواب برخی اعمال و عبادات دینی در این ایام آمده است.

زمان و استفاده از فرصت ها از مفاهیم بنیادین در زندگی هر انسان عاقل و مکلفی است که درک و توجه به این مفاهیم نقش اساسی در رستگاری بشر ایفا می‌کنند؛ ماه ذی الحجه از بهترین فرصت هایی است که رحمت و مغفرت خداوندی در آن تبلور پیدا کرده است و از بهترین زمان‌ها برای آمرزش خواستن و استجابت دعا است.

 ائمه معصومین برای کسب فیض بیشتر از دهه اول ماه ذی الحجه

شیخ نخودکی دو ماه قبل از رحلتش، اطرافیان را از روز مرگ خود آگاه کرد و حتی یک بار قبل از تاریخ فوت، روحش از بدن خارج شد اما با توسل به امام علی بن موسی الرضا(ع) برای انجام برخی وصایا، دوباره حیات ظاهر یافت.

فقیه، عارف، زاهد و صاحب کرامات فراوان، در سال 1279 در نیمه ماه ذی‌‌القعده، در خانواده‌‌ای متدین و متقی چشم به جهان گشود.

 پدرش، مرحوم ملا علی اکبر، مردی متقی و پرهیزگار و معاشر و دوستدار اهل علم و ملازم مردان حق و عارفان بزرگی همچون حاج محمدصادق تخت پولادی بود. او بر اثر مشاهده کراماتی از حاج محمد صادق در مورد همسرش و افزایش شیر در سینه او، تا آخر عمرش از ارادتمندان ویژه مرحوم حاجی محمد صادق گردید و مدت 22 سال در خدمت او بود و شب‌های دوشنبه و جمعه نزد او می‌‌رفت و در تخت پولاد با او به عبادت و ریاضت می‌‌پرداخت.

 دومين مناجات از مناجات خمسه عشر مناجات الشاكين است يعني كساني كه نزد خدا شكايت مي‏‌كنند. البته اين شكايت از امور مادي و دنيوي يا ظلم‏هايي كه در دنيا به ايشان مي‏شود نيست. شكايت‏ها از مشكلاتي است كه در راه انجام وظايف، تعبّد به خدا و در راه رسيدن به كمال انسان وجود دارد. در اين مناجات محور اين شكايت‏ها سه چيز است؛ نفس، شيطان و قلبي كه سياه و سخت باشد. اين مناجات با اين جمله شروع مي‏شود: «إلهي إلَيْكَ أشْكُو نَفْساً بِالسُّوءِ أمَّارَةً»؛ شكايت از نفس امّاره است.

مناجات با خدا

الغوث الغوث خلصنا من النار یا رب

ای آنکه هر که به درگاهت دعا کند اجابت می کنی...

ای آنکه هر کس اطاعتت کند او را دوست می داری...

ای آنکه هر که را دوست داری به او نزدیک هستی...

ای آنکه هر کس از تو محافظت طلبد، او را حفظ و مراقبت می کنی...

ای آنکه در حق کسی که به تو امیدوار است، کرم میفرمایی...

ای آنکه درباره کسی که نافرمانیت کند، حلم می کنی...

ای آنکه در عین عظمت و بزرگی، رئوف و مهربانی

يَا مَنْ تُحَلّ بِهِ عُقَدُ الْمَكَارِهِ، وَ يَا مَنْ يَفْثَأُ بِهِ حَدّ الشّدَائِدِ، وَ يَا مَنْ يُلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إِلَى رَوْحِ الْفَرَجِ.
ذَلّتْ لِقُدْرَتِكَ الصّعَابُ، وَ تَسَبّبَتْ بِلُطْفِكَ الْأَسْبَابُ، وَ جَرَى بِقُدرَتِكَ الْقَضَاءُ، وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِكَ الْأَشْيَاءُ.

اى كسى كه گره‏هاى سختيها بوسيله تو گشوده مى‏شود، و اى كسى كه تندى و صورت شدائد بتو می‏شكند، و اى كسى كه بيرون شدن از تنگى به راحتى فرج از تو طلبيده می‏شود. دشواريها به قدرت تو هموار شده و سلسله اسباب به لطف تو بر قرار گشته، و قضا به قدرت تو جريان يافته و اشياء بر وفق اراده تو روان شده‏ اند،

اللّهُمّ وَ أَتْبَاعُ الرّسُلِ وَ مُصَدّقُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الْأَرْضِ بِالْغَيْبِ عِنْدَ مُعَارَضَةِ الْمُعَانِدِينَ لَهُمْ بِالتّكْذِيبِ وَ الِاشْتِيَاقِ إِلَى الْمُرْسَلِينَ بِحَقَائِقِ الْإِيمَانِ‏
 

حسین{ع} و خدایش

مناجات عارف ارجمند شیخ حسین انصاری

الهى، از غير عشق تو رستم، به لطف تو پيوستم، از محبت بگير دستم، گرچه وامانده و پستم، از باد عشقت مستم، هنوز

از عبادت طرفى نبستم، در رحمت به روى خود بستم، نمك خوردم نمكدان شكستم، در بدبختى و شكستم، بت پرستم، از

بند گناه نرستم، دل اوليائت را خستم، عهدم را با تو شكستم، از غير تو دست شستم، ولى با تو هستم، از اوصاف

خوبان عارى هستم، از معرفت خالى هستم، در طاعت و بندگى دچار بى حالى هستم، در پيشگاهت به توبه و انابه

يدستم، بخاك كويت پاى بستم، از يادت سر مستم، هستم، گرچه معروف به روسياهى هستم، بنده اى تهیدستم.بخاک کویت پای بستم از یادت سرمستم.

الهى، ذليل و مسكينم، افتاده و مسكينم، افتاده و مستكينم، ورشكسته و غمينم، در خجلتم، در غفلتم، منفعلم،

مستجيرم، اسيرم، اشك ريزم، لذت بندگى نچشيده ام، يك بار به اخلاص به عبادت نايستاده ام، در بارگاه رحمت خاصت

نياسوده ام، جز شرمسارى به كويت نياورده ام.

به انديشه فرو ميروم، در پريشانى غوطه مى خورم، به تاسف مى نشينم، به دامن اشك ندامت دارم، جز احسانت نجويم،

غير گل لطفت نبويم، جز از رحمتت دم نزنم، كدام وصف و نعمتت را قلم زنم، شكر كدام نعمتت را رقم زنم، سخنى جز از

تو نگويم، جز راه تو نپويم، با چه زبان مدح تو گويم، با كدام ديده جمالت بينم، با كدام گوش آوايت شنوم، با كدام جسم

و جان بخدمتت خيزم، از درگاه خوبان مطرودم، اى نور وجودم، اى صيقل روحم، اى علت بودم، اى ذكرت سرودم، اى

همه بو دو نبودم.